“Ik ben blij en trots op mezelf”
Ik kijk het liefst zo min mogelijk in de spiegel, om de verkeerde delen van mijn lichaam niet te zien. Ik dacht altijd, wat ik zie is wat er echt is. Maar in de afgelopen maanden heb ik geleerd dat dat misschien wel helemaal niet zo is…Na het krijgen van drie kinderen en een scheiding was ik mijn eigen lichaam goed beu. Ik begon krachttraining te doen. Opeens hield ik de gebroken nachten beter vol, kon ik mijn kinderen zonder moeite optillen en kon ik nog gauw naar boven rennen zonder ademloos van de trap te donderen.
Toch zag ik nog steeds een te dik moederlichaam. Met voeding had ik te weinig discipline, teveel honger en ik werd gek van al die mogelijkheden en meningen. Het duurde even, maar uiteindelijk zocht ik de hulp van Jonathan.. wat een drempel om om hulp te vragen. Maar het werkte. Jonathan was niet zo streng als ik zelf zou zijn en hij bleef positief gefocust waar ik allang de moed had opgegeven.
Met de achtergrondinformatie, de duidelijke opzet van maaltijden en de uitgebreide lijst van mogelijkheden had ik niet het gevoel dat ik echt mijn best hoefde te doen om het vol te houden. Bovendien leerde ik trucjes om, als ik uit eten ging, goed te kiezen en later te compenseren.
Maar, het belangrijkste was dat hij de verandering zag gebeuren en mij erop wees dat wat ik zie, niet is wat hij ziet. Maar het blijft moeilijk, hoewel ik ook wel de veranderingen zie en me een stuk beter voel. Ik ben zelfs blij en trots op mezelf. Kan ik ook mijn moeder-blubber-buik niet-zien en me over mezelf heen zetten een in bikini over het strand huppelen?
Misschien zien we allemaal wel wat anders als we onszelf in de spiegel zien en is onze eigen blik vertroebeld met een (oud) beeld van onszelf. Hoe het ook is… mijn grootste uitdaging is mijn eigen troebele beeld helderder krijgen. Misschien moet ik wel iets meer naar mezelf kijken zoals anderen naar mij kijken, zodat wat jij en ik zien meer in balans komt.
Martine
